ماهی مثل ماه!

صدای اذان توی کوچه پیچید و پیچید و از پنجره ی باز خونه یه راست اومد تو...با بوی غذا قاطی شد؛قبلا یه بار دیگه ملاقات این بو و صدا رو دیده بودم. دقیقا یک سال پیش..........

مثل پارسال گرسنه ام نبود.شاید به خاطر همین یک سال بزرگ شدن بود شاید هم به خاطر عادت دو-سه ساله!علی رغم میل باطنیم قدری غذا خوردم و بعد راهی مسجد شدم.از بچه گی یاد گرفته بودم که قبل از افطار دعا کنم،بعد از نماز هم همین طور.میگویند او دوست ندارد بعد از نماز دعا نکنیم...

صفها شلوغ تر از همیشه بود.فکر می کنم اذان تو خونه ی آنها امروز استثنائا سر زده بود!مهمانی زیبایی بود...توی خونه ی خدا،اگرچه همه ی مدعوین نیامده بودند.

از کودکی تا به امروز آمدن این ماه برایم نوعی انتظار بوده است.تصمیمات مهمی که داشتم وامید برای اجرای آنان!کاش برای آن تصمیمات منتظر ماه رمضان نبودم و ای کاش می دانستم که برای اجرای آن ها نیازی به این ماه نیست.

گفته اند باید به شهر زاینده رود بروم و ادامه ی تحصیلاتم را آنجا در رشته ی مهندسی مکانیک ادامه دهم.روز اعلام نتایج خیلی خوشحال بودم.جای خوبی بود. کم کم اطرافیان مشکلات در شهر دیگر درس خواندن را به رخم کشیدند؛از کافور پلویی که می دهند تا تحول معکوس و معتاد شدن!نگران شدم...اگر چه دانشگاه صنعتی اصفهان جای خوبیست برای درس خواندن و البته تحول!

ماه عجیبیست رمضان!اولش فکر میکنیم چه جوری ازش استفاده کنیم؛ آخرش میگیم عجب...!خلاص شدیم ها!

زندگی استثنایی,انسان استثنایی

 عزیزی می گفت چرا دوست نداری مثل آدم های معمولی زندگی کنی ؟گفتم"اگر آدم معمولی زندگی کند در آینده هم یک ادم معمولی می شود؛مثل بقیه که آمدند در این دنیا و رفتند وکسی زحمت به خاطر آوردن اسم آن ها را هم به خود نمی دهد."با نظر من مخالف بود.می گفت آدم می تواند عادی زندگی کند ولی یک آدم استثنایی شود.از او چند مثال خواستم،نتوانست.

  خیلی وقت پیش بود که داشتم یک متن انگلیسی می خواندم در مورد این که آیا استعداد یک معلول ذاتی(innate) است یا حاصل بزرگ شدن در محیط است.همان بحث معروف nature or nurture!بعد از 3 صفحه صغری کبری چیدن ،نویسنده نتیجه ای نگرفته بود!گفته بود نمی توان نظر قطعی داد.راستی،نظر شما چیست؟

*****************************

با مامان و بابام بحثم شده بود.می گفتند در شهر خودت بمان و ایام دانشگاه را همین جا سپری کن.اکیداً مخالف بودم.دوست داشتم به محیط دیگری بروم وزندگی جدیدی را آغاز کنم.فکر می کنم محیط روی تحول درونی افراد نقش غیرقابل انکاری دارد.قضیه ای لا یتغیر می گوید آب در یک جا بماند می گندد،دریا هم نیستم تا از این قضیه مصون باشم!

آخر حرف خود را به کرسی نشاندم.از آن پشیمان نیستم ولی دلهره دارم.......

******************************

  از مدتی پیش تصمیم گرفته ام از مهر به بعد دیگر هیچ نوع موسیقی را گوش فرا ندهم.موسیقی را همیشه برای تمدد اعصاب و آرام شدن و یا دگرگونی احوال استفاده کرده ام.منکر آن نمی شوم که موسیقی فایده های زیادی برایم داشته است و این را هم نمی توانم انکار کنم که ضررهای زیادی دارد.درست مثل داروهای تجویزی پزشکان!الان که به موسیقی فکر می کنم آن را یک هارمونی مصنوعی میبینم که در آن آشفتگی هایِ پنهانِ زیادی وجود دارد.

  تا چندی پیش فکر می کردم چگونه بعضی ها بدون موسیقی به سر می کنند؟چرا بعضی ها موسیقی را از روی دیانت تحریم کرده اند؟مگر بدون موسیقی زندگی واقعی هم داریم؟؟؟

  جواب آن را نمی دانستم تا یک روز غروب؛داشتم به یکی از هارمونیکترین موسیقی های شرقی گوش می دادم.ناگهان صدای موسیقی دلنشینی که اوج هارمونی بود به گوش رسید.صدای موسیقی شرقیم را بستم.خدایا این دیگر چه بود......؟تا به حال از آن منظم تر ندیده بودم.موسیقی شرقی وغربی در مقابل آن رنگ می باختند.آری....

صدای اذان بود.